Usenet jest starszym bratem P2P (ang. peer-to-peer) bez wątpienia. I to właśnie młodszy brat p2p zdobył wielką popularność wskutek zmiany spojrzenia na sieć. Bo p2p to wolność gdzie każdy komputer jest jednocześnie serwerem i każda stacja robocza może udostępniać pliki w sieci jak i pobierać pliki z innej stacji roboczej.
Z kolej Usenet jako zbiór grup dyskusyjnych jest systemem udostępniania plików w architekturze klient-serwer gdzie serwery gromadzą informacje udostępniane przez użytkowników i umożliwiają korzystanie z nich całej społeczności.
Działanie:
W systemie p2p wpisujemy zapytanie – program do obsługi p2p odpytuje podłączone stacje robocze i zwraca nam informacje z lista stacji roboczych udostępniających zadany plik. Po wyborze interesujących nas stacji roboczych proces pobierania treści rozpoczyna się. Jest to bardzo proste i intuicyjne. Oczywiście wymaga odpowiedniego oprogramowania na naszej stacji roboczej, które odpowiednio skonfigurowane umożliwia nam zarówno ściąganie jak i udostępnianie zasobów innym użytkownikom i m.in. określanie prędkości ściągania jak i prędkości ściągania dla innych użytkowników sieci p2p (upload).
Oczywiście aby ściągnąć zasób użytkownik musi mieć precyzyjnie określoną nazwę zasobu.
W Usenecie zasoby nie sa przetrzymywane cały czas. Serwery pozwalają na utrzymywanie informacji przez czas zwany czasem retencji – stad jest to parametr bardzo pożądany i jest jednym z czynników pozwalających na wybór właściwego dostawcy. W tej chwili niektórzy z providerów Usenetu oferują już czasy retencji rzędu 314 dni . W Usenecie nie wpisujemy nazwy i nie wyszukujemy informacji w ten sam sposób co w p2p . Generalnie zgłaszamy zapytanie do odpowiedniej grupy dyskusyjnej i jeśli znajdzie się odpowiedni użytkownik , który zechce wgrać odpowiednie pliki na serwer to uzyskamy interesujące nas informacje. Widać, że proces pozyskiwania zasobów jest tutaj w wielu przypadkach wolniejszy , bo wymaga interakcji drugiego użytkownika. Zaletą tego rozwiązania jest, że każdy z użytkowników danej grupy korzysta z takiej informacji jeśli tylko chce.
Prędkość:
W systemie peer-to-peer ściągamy pliki bezpośrednio z innej stacji roboczej gdzieś w sieci i ograniczeni jesteśmy najsłabszym elementem całego toru transmisyjnego od naszego komputera do komputera użytkownika skąd pobieramy interesujące nas informacje. P2p jest tutaj bardzo wolne i jest to niestety słabość systemu – ściągając w ten sposób pliki musimy uzbroić się w cierpliwość.
W Usenecie ściągamy plik bezpośrednio z serwera dostawcy Usenetu i prędkość zależy tu głównie od toru transmisji serwer – nasza stacja robocza gdzie zwykle najsłabszym odcinkiem jest nasze łącze internetowe. Providerzy Usenetu oferują bardzo duże prędkości przesyłu informacji utrzymując po kilka centrów serwerowych na całym świecie, żeby umożliwić wystarczająco dobra prędkość wymiany informacji i ich trwałość.
Oczywiście możemy zwiększyć prędkość w sieci p2p przez ściąganie różnych części tego samego pliku od różnych użytkowników udostępniających go. To jest bardzo sprytne rozwiązanie , bo im więcej użytkowników udostępniających ten sam zasób tym szybciej powinniśmy ściągnąć go na nasz komputer.
Dostępność:
W sieci p2p dostępność uzależniona jest od użytkowników. Niestety nie uda nam się ściągnąć plików jeśli użytkownicy ich nie udostępniają , maja wyłączone programy do obsługi p2p lub maja wyłączone stacje robocze. Często tez kiedy chcemy ściągnąć interesujące nas zasoby musimy czekać w tzw. kolejce gdyż została przekroczona dozwolona ilość uploadow u użytkownika.
Dostępność Usenetu jest zależna od naszego dostawcy i jego infrastruktury jak i jakości połączenia do naszego dostawcy Usenetu. Z mojego doświadczenia wynika, ze jakość połączeń jest wysoka i zapewnia korzystanie z zasobów grup dyskusyjnych (ang. newsgroups) cały czas.
Aby oba systemy działały sprawnie zarówno p2p jak i providerzy Usenetu musza zapewnić odpowiednia ilość użytkowników. Bo cóż nam po systemie, w którym na nasze zapytanie nie zostanie zwrócona żadna odpowiedz dzięki której rozwiążemy swój problem?
Podsumowanie:
Oba systemy maja swoje zalety jak i wady. Sieć peer-to-peer została pomyślana jako system udostępniania zasobów. Usenet został zaprojektowany jako system umożliwiający dyskusje i został zaadoptowany przez użytkowników do zadania jakie spełnia p2p. Obsługa Usenetu jest mniej intuicyjna i także wymaga odpowiedniego oprogramowania – darmowego bądź płatnego. Cześć użytkowników systemu p2p przeniosła się do Usenetu gdyż providerzy Usenetu oferują większa anonimowość i niezależność od organizacji tropiących nielegalne oprogramowanie. Usenet jest mocnym narzędziem ze względu nie tylko na sile grup dyskusyjnych ale przede wszystkim na zasoby binarne do których mamy dostęp.
Rafal Olszak Artykuły network, P2P, Peer-to-Peer, serwer usenet, Usenet
Najnowsze komentarze